Miranda Noordman

"Ha", lacht onze vriend als hij binnenkomt. “Ik ben net even in je moestuin geweest en ik zag dat je al echt Roemeens begint te worden.” Roemeens? Denk ik bij mezelf. Zou hij het onkruid bedoelen? Dat ik na het wieden onder het mom van ‘dit lijkt wel wat op mulchen’ normaal gewoon tussen de rijen laat liggen. Dat ziet er inderdaad wel lekker slordig, lekker Roemeens uit. “Je aardappels,” gaat hij dan vervolgens verder. Aardappels? Nu kijk ik hem echt verbaasd aan. “Ja, met je dubbele opbrengsten.” En dan weet ik wat hij bedoelt. “Oh, de spinazieplantjes tussen mijn aardappels!” Die overigens bijna allemaal in bloei staan en waar ik dus niet echt trots op ben. Onze medewerkers probeer ik wijs te maken dat de spinazie een groenbemester is. Maar onze vriend, een voormalig akkerbouwer, trapt daar natuurlijk nooit in.

Ik sta op de bovenste verdieping van het subsidiekantoor. Een oud Communistisch gebouw dat ondanks de pogingen om te boel op te knappen, toch logheid en ongezelligheid blijft uitstralen. Ergens in één van de kamertjes (die met de klompen voor de deur, h

Ons nieuwe jochie heeft zijn buikje vol gedronken en een boertje gedaan, dus leg ik hem tevreden slapend in zijn reiswiegje voor het raam. Waar een koe me van buiten vanaf het stro nieuwsgierig gade slaat. Op één meter hoogte. Het is nu een half jaar ge

Zondagmiddag. Het heeft gesneeuwd! De kindjes zouden met Michel hun fietsjes in orde maken. Want we hadden eindelijk de zijwieltjes terug gevonden. Ze hadden zich er gister de hele dag al op verheugd. Maar toen ze vanmorgen zagen dat er een dik pak sneeu

‘Toet toet’, klinkt het vanaf de weg. Yes! Hij is er weer. Hoe vaak hebben we die bekende, vertrouwde toeter niet gehoord de afgelopen maanden? En hoe vaak heb ik me er niet aan geërgerd, omdat hij niet twee, niet drie maar wel twintig keer toeterde?

Ik kijk uit het raam van onze woonkamer en zie twee koeien op elkaar springen. Tocht in de stal! Ik pak de verrekijker, want ze staan aan het eind van de stal en van de onderste koe ben ik niet zeker welke het is. Ah, Florie. Zo meteen in het tanklokaal

De telefoon gaat. Dat is vast de jongen van de hakselaar. Want nu hij de hakselaar weer gemaakt heeft en het land na de regen weer redelijk is opgedroogd, is het onderhand wel tijd om de laatste 25 ha maïs eraf te halen.

Hoi! Ik zal ons even voorstellen. Wij zijn Michel en Miranda Noordman en we wonen sinds de zomer van 2005 in Roemenië. Oorspronkelijk komen we uit Wijthmen en Dalfsen, vlakbij Zwolle. Michel is opgegroeid op een melkveebedrijf en heeft na de MAS en de HA