Column: Een tuin zonder onkruid

Buiten begint alles weer groen te worden en sommige bomen en struiken beginnen langzaam te bloeien. Op de uiterdijk is het overtollige water weggezakt en kan het gras weer gaan groeien. Een mooie periode staat weer voor de deur, we maken langzaam alles klaar zodat de koeien naar buiten kunnen. Zo ook het vakantiehuis. De eerste gasten zijn weer geweest en elke week is er weer een wisseling. Het is veel werk, maar wel erg leuk werk. Het is wel lastig als de wisseling op maandag valt, de standaard dag voor Provinciale Staten en de fractie. Met wat regelwerk en een goede achterban komt het echter telkens wel weer goed.

Wat is nu onkruid?

Om mijn hoofd leeg te maken, ga ik graag de tuin in. Deze heeft wel wat achterstand, dus er is werk zat. Het onkruid groeit en bloeit en daar wil ik vanaf. In onze tuin wied en schoffel ik dat allemaal weg. Mijn man plaagt mij er regelmatig mee: "Wat is nu onkruid?" Ja, dat is een goede vraag. In onze tuin kan ik dat lekker zelf bepalen, maar hoe anders is dat als het in de berm staat van een (rijks)weg of op een dijk. Ik zie de distels al hoog boven het gras uitstijgen. Dat levert voortdurend discussie op, wegmaaien of laten staan zodat het kan bloeien en uitzaaien. Deze discussie zie je ook regelmatig tussen landbouw en natuur. De meeste mensen uit het landelijk gebied zien de landbouw ook als natuur. Immers, al deze akkers binden CO2 uit de lucht en zorgen voor gezond en veilig voedsel met de minste uitstoot per kilogram product. Bovendien niet geheel onbelangrijk: het voedsel is betaalbaar, ook voor mensen met een smalle beurs. Ook zorgen deze akkers voor een fantastisch uitzicht. Bloembollen in bloei, koeien die grazen in kruidenrijk grasland en schapen met lammetjes. Mooie vergezichten waar van alles gebeurt.

Mijn man doet ook aan vrijwillig weidevogelbeheer. Elk jaar zet hij de plas-draspomp neer, zoekt hij nesten en stelt hij het maaien van het gras uit, zodat het extra lang wordt. De gasten zien vanuit het vakantiehuis allerlei soorten weidevogels voorbij vliegen en terugkeren naar hun nest. De hazen huppelen door het gras. Werkelijk iedereen geniet hier volop van, maar toch is het voor sommige mensen niet genoeg. Er moet meer natuur bij komen, want natuur is belangrijker dan landbouw.... Dat komt toch wel hard binnen bij mij, en ik zal daarin niet de enige zijn.

Zoden aan de dijk

Zal deze strijd nog eens stoppen? Wie is de beste en wie kan het beter? Wanneer stopt deze nachtmerrie? Grote gebieden van duizenden hectares groot, waar bijvoorbeeld het waterpeil wordt verhoogd in de hoop dat het speciale veen in dat gebied weer aangroeit. Dat het ten koste gaat van de voedselproductie kan sommige mensen niets schelen. Wat als we het financieel gaan bekijken? Hoeveel geld moet er nog ingepompt worden om het voor elkaar te krijgen? En niet onbelangrijk, binnen welk termijn? Gaat het honderden jaren duren? De bodem van de schatkist hebben we in Nederland al inzicht. Hoelang gaan we hiermee door? Beter kunnen we dit geld gebruiken voor de zorg, onderwijs, woningen en het bereikbaar houden van alle regio’s. Dat zet zoden aan de dijk. Ik schoffel nog even door, dan kan ik mijn eigen volmaakte natuur zonder onkruid in stand houden. Ook weet ik dat ik morgen afgestraft word met enorme spierpijn. Zo'n eerste keer in het seizoen weer in de tuin werken zorgt altijd voor spierpijn. Het zal er nu, met al het zitten, rondrijden in de auto van werkbezoek naar uitnodiging naar vergadering en weer naar huis, niet minder op worden. Maar ja, dan krijg je ook wat: een mooie tuin zonder onkruid.

-------------------------------------------------------------------------

Ingrid de Sain is melkveehouder in Schellinkhout (NH)
en fractievoorzitter BBB Noord-Holland