Column: Ho! En nu even tijd voor mijzelf
Zelf kijk ik altijd reikhalzend uit naar de vorstperiode. Waarin die vieze klei eindelijk weer bevriest en normaal begaanbaar wordt. Want ondanks dat een groot deel van ons erf nu verhard is, blijft het toch smeren met de trekkers die over het beton en de klinkers rijden. We hebben dan nu de mais wel in de voersilo en daar kunnen ze via het beton bij komen. Maar de bietenpulp, de bierbostel en de luzernekuil liggen nog steeds op onverharde stukken. Dus zal het voorlopig nog wel smeren blijven (tot de vorst komt dan). Als je ziet hoe mooi het werkt, zo’n voersilo met alles verhard eromheen, is het heel verleidelijk om te zeggen: “We bouwen er gewoon nog één (of twee!) naast.” Misschien in het voorjaar.
Maar eerst hebben we andere prioriteiten. Naast een hek om het hele bedrijf (dat van de instanties moet, maar waar we onderhand zelf ook om zitten te smachten met steeds meer vreemde honden op het erf), moet eerst de tweede mestput af. Voor het Milieu, maar ook omdat we het zelf willen. Daardoor wordt de wachtruimte een keer zo groot, waardoor de koeien niet meer op de mestgang hoeven te wachten tijdens het melken. En waardoor we eindelijk de mestgang weer normaal kunnen leeg schuiven (hij is niet onderkelderd). Plus dat we door een tweede mestput eindelijk de mest straks kunnen mixen. Maar goed. Achteraf was het toch een groter project dan we gedacht hadden. De vloer en de muren zitten er nu in en nu moeten de muren nog waterpas afgewerkt worden, zodat straks de betonroosters uit Nederland er mooi op passen. En zodat we de betonblokken in het verlengde van de voergang ook weer terug kunnen plaatsen. Want nu kunnen we aan die kant de stal niet meer in. En moeten ze elke keer met de mengvoerwagen voor- en achteruit de stal in rijden. Wat bij de krappe bocht bij het uitrijden vaak ternauwernood goed gaat.
Dat de winter tot nu toe nog zo mild is, maakt dat het wel heel verleidelijk is om maar door te gaan met al het werk. Want naast het bouwwerk is er ook bij ons, zoals op elke boerderij, altijd wel werk en als je niet uitkijkt, blijf je maar doorhollen. En normaal worden we door kou en sneeuw wel gedwongen om alles een tandje lager te zetten. Om meer binnen te zijn, samen of met vrienden en lekker bij te tanken. Maar zolang het weer het nog toelaat om nog beton te storten, tja, dan zijn we toch gek om er geen gebruik van te maken?
Dat is natuurlijk bij iedereen die een landbouwbedrijf heeft een dilemma. De balans vinden tussen werk en ontspanning. Tussen werk en privé. Als je weet hoeveel er buiten nog ligt te wachten, is het wel eens moeilijk om te zeggen: “Ho! En nu even tijd voor mezelf, voor het gezin.” Dan is het wel eens goed dat er vóór je beslist wordt. Dat de winter bijvoorbeeld inzet. Of dat de feestdagen er voor zorgen dat je ineens drie zondagen achter elkaar hebt. Op zondag doen we het sowieso altijd al rustiger aan. Dan hebben we alleen de melker ’s morgens en ’s avonds en overdag geen personeel. Heerlijk! Geen ‘gezeur aan de kop’ met vragen over wat er nu weer gedaan moet worden of problemen die opgelost moeten worden. De zondag is voor ons in die zin ook een echte rustdag. En nu de Kerstdagen op maandag en dinsdag vallen, hebben we zowaar drie rustdagen achter elkaar! Heerlijk. Lekker samen met ons gezin. En ze verwachten voor aankomende week ook vorst, het begin van de (echte) winter. Dus wie weet wel een witte Kerst. In ieder geval waarschijnlijk wel het begin van onze ‘bijtankperiode’.
