Column: Blog: Stress
Oplossing: ’s nachts weiden. Dat is veel logischer met het hete weer, maar daarmee bereik ik niet het oorspronkelijke doel: zichtbaarheid van de koeien in de wei. Een dilemma waarmee ik nog steeds wel een beetje zit.
Dùr d’n draod
Dit voorjaar hadden de koeien geen stress, maar mijn vader des te meer. „Hoe moet dat nu?”, zei hij. „Onze koeien weten totaal niet meer wat een stroomdraadje is en stormen er straks met zijn allen doorheen.” Of op zijn Brabants: „Die doen strakke gelijk dùr d’n draod hinne.”
Praktisch man als mijn vader is, bedacht hij al gauw een oplossing. De knotwilgen om onze percelen moesten nodig gesnoeid worden. Met de afgezaagde takken vlocht hij – met een beetje hulp van stagiair Ruben en mij – een solide omheining om een klein perceeltje weide tussen de stal en de loods. De loods en de stal zelf zorgden voor de rest van de omheining. Veel beter zichtbaar voor de koeien dan een enkel draadje. Aan de binnenkant van die omheining kwam het stroomdraadje, zodat de koeien konden leren dat het draadje de eigenlijke grens is.
Grondruil
Een belangrijke reden om de koeien 10 jaar terug binnen te laten, was de slechte verkaveling van onze percelen. Dit jaar werd die reden weggenomen. De buurman, die een perceel aangrenzend aan onze huiskavel bezit, was bereid dat perceel tijdelijk te ruilen tegen één van onze percelen, die voor hem redelijk gunstig lag. Zo hoefden de koeien niet meer de weg over en zouden wij geen last meer hebben van wielrenners – en zij niet van ons.
Afrasteren
Ik kon nog een boel leren van mijn vader bij het afrasteren van de weides. Hij leerde het op zijn beurt jaren geleden van zijn vader en oom. Dat afrasteren bleek nog niet zo eenvoudig als het er van een afstandje uitziet. Voor de hoekpalen kregen we hulp van de gemeente Uden. Zij gebruikten stammen van omgezaagde acacia’s voor de markering van de parkeerplaats aan de rand van natuurgebied De Maashorst.
Toen die acacia’s daar toch niet zo geschikt voor bleken, verdwenen die op een grote stapel in het bos. Nadat wij aankondigden de koeien weer te gaan laten weiden en dat we die stammen daar prima voor konden gebruiken, waren de hoekpalen snel geregeld. De ‘gewone’ paaltjes hadden we nog. Die konden zo opnieuw de grond in.
Geen publiek
Wij kozen er bewust voor om niet de publiciteit te zoeken bij de eerste weidegang op ons bedrijf. Daarvoor vonden we het zelf veel te spannend. Enkele naasten en gasten van ons vakantieverblijf aanschouwden het welbekende tafereel van springende koeien. Alles ging goed. Een boel stress viel van ons af. Eind goed, al goed? Nou, dit was natuurlijk pas het begin van het seizoen. Hoe de weidegang tot dusver verder bevalt? Daar schrijf ik de volgende keer over!
