Column: Praktisch of toch principieel?

Dan maar weer een nieuw lijstje op de koelkast. Waar ik elke keer mijn ergernissen op schrijf. Moet Michel maar beslissen welke ervan hij belangrijk genoeg vindt om er iets mee te doen. Zoals bijvoorbeeld wanneer de melkstellen te lang onder blijven hangen, terwijl de koeien al uit zijn (de automatische afname werkt niet). De nieuwe melker is dan zo druk met de volgende ronde in te jagen, koe voor koe, dat hij dat niet ziet. Laat de koeien er eerder in, denk ik dan. Maar als je op de dooie gemak met een dun waterstraaltje de mest tussen elke ronde probeert weg te spuiten, ja, dan ben je ook een eeuwigheid bezig. Pak een bezem! Ben je in tien seconden klaar in plaats van tien minuten. Doe dan het hekje open en de eerst koeien lopen er al vanzelf in. Scheelt allemaal weer tijd. Toch?

Half uur eerder

Nog geen tien minuten nadat onze nieuwe melker loonsverhoging heeft gevraagd, laat hij een kraantje open staan, waardoor er dertig liter goede melk wegloopt! En na drie maanden moet Michel hem nog controleren, omdat hij wel eens een koe vergeet (!). Of zoals laatst niet doorhad dat één van de tepelbekers niet goed uitmolk en er bij een aantal koeien een speen niet was uitgemolken (navoelen!). Maar gezegd moet worden dat hij zijn best doet. Doordat hij langer over het melken doet, was hij elke keer niet op tijd klaar voor de melkwagen. Nu komt hij gewoon een half uur eerder (in zijn eigen tijd).

Blij als het (redelijk) loopt

Tja, personeel. Als alles (redelijk) loopt zoals je wilt, dan besef je niet hoe blij je daarmee moet zijn. Pas als dat niet meer het geval is, dan zie je dat. Natuurlijk hebben we altijd wel kleine en grote ergernissen gehad. Dat ze de kuilen niet netjes achterlaten (zand in het voer), strotouwtjes overal laten slingeren, emmers waar kalfjes in hebben gepoept niet schoonmaken, melkdoeken gebruiken als ze naar de wc gaan (!), nummers van tochtige koeien op de muren kladderen, deuren of spiegels van trekkers afrijden, standpalen en hekken in de stal krom rijden, extra lange pauzes nemen als wij er niet zijn, klagen dat de mest van de kalfjes niet meer met de kruiwagen kan (maar echt met het shoveltje moet) en om de haverklap gereedschap kwijt raken. En ik dacht altijd dat al die dingen aan het feit lag dat onze medewerkers Roemenen zijn. Met als excuus dat die door het Communisme nooit geleerd hebben verantwoordelijkheid te nemen, maar juist wel om de boel te verdraaien. In het laatste verhaal van mede-webblogger Hester las ik echter dat ze in Denemarken net zo goed met het personeel worstelen. Zal het dan overal hetzelfde zijn met personeel?

Goede kanten

Gezegd moet wel worden dat ze natuurlijk ook hun goede kanten hebben, onze medewerkers. Ze komen altijd opdagen. Op tijd. En nuchter (iets dat in Roemenië niet altijd vanzelfsprekend is). En als het moet, blijven ze ook zonder klagen na zes uur. Als er bijvoorbeeld beton gestort moet worden of ingekuild of als er een koe moet kalven. Het is wat dat betreft toch een beetje geven en nemen op een boerderij. En normaal doen we ook niet zo moeilijk. Ja, als ze door stommigheid iets kapot maken, houden we wel loon in (wat voor ons natuurlijk niet opschiet, omdat ze maar zo weinig verdienen, maar zelf voelen ze het wel). En als de onderlinge sfeer over het algemeen goed is, kun je zelf ook meer hebben. Maar als het rommelt, is dat anders. Eerst ging een trekkerchauffeur weg (nadat we hem geen lening wilden geven voor een auto) en een paar maanden later onze melker van de een op de andere dag. Wat wij niet wisten was dat ze tijdens de koffiepauzes daar al weken van te voren over spraken met hun collega’s. En dan ronduit vertelden dat ze ergens anders veel meer gingen verdienen. Dat er bij ons niets deugde. De sfeer verzieken, zeg maar. Terwijl de melker nog geen week na zijn vertrek op zijn knieën bij Michel kwam om te vragen of hij weer terug mocht komen. Gelukkig hadden we toen onze nieuwe melker al.

Geen uitzendbureau

Een nieuwe trekkerchauffeur hebben we echter nog steeds niet gevonden. Daardoor ligt er meer werkdruk op iedereen. Nu met de kalverpiek en het landwerk. En omdat we ook nog volop aan het bouwen zijn (met name voor de milieucontrole; mestopslagen en een hek om het hele bedrijf). En dan helemaal in het weekend, waarin ze natuurlijk om beurten vrij zijn. Tel daarbij op dat er eentje graag op anderen af zit te geven (ook echt Roemeens, een ander zwart maken, zodat je zelf beter lijkt). En dat diezelfde persoon eerst overal tegenaan schopt, om vervolgens wel zijn taak te gaan doen. Niet echt lekker dus. Maar het vinden van een nieuw iemand (‘fris bloed’) gaat in de landbouw vaak via via hier. Er is daar geen uitzendbureau voor. En jammer genoeg gaan de goede mensen vaak naar het buitenland, omdat ze daar nou eenmaal meer kunnen verdienen.

Oud-trekkerchauffeur

Michel had vorige week maar advertenties opgehangen in de bushokjes in de buurt. Ja, je moet wat. Waar geen reactie op kwam. Ja, alleen die oud-trekkerchauffeur die in het voorjaar van de een op de andere dag naar het buitenland was vertrokken. Die was weer in Roemenië en zocht werk. Ja, maar voor hoelang? Hij kent ons bedrijf en de werkzaamheden natuurlijk al wel. Maar hij is toen wel plotseling, net in de voorjaarspiek, weggegaan. Wil je zo iemand wel weer terug? Moet je dan praktisch denken of je juist aan je principes houden? Hopelijk hoeven we daar niet eens over na te denken. Want gisteren belde er toch nog iemand anders op de advertentie. Een jongen uit het dorp. Die ook in Ierland op een melkveebedrijf gewerkt heeft. Hij kan trekker rijden en wil ook wel leren melken! Wie weet hebben we onze nieuwe medewerker wel gevonden.