Column: De middelvinger
Op de vergadering van Campina stelde mijn vader meermaals voor om de weidende boeren een extraatje op hun melkprijs te geven. De extra tijd die weiders in hun koeien staken, werd volgens hem te weinig beloond. Campina reageerde destijds niet heel enthousiast op het voorstel. Volgens de toenmalige bestuurders interesseerde het afnemers niet of de koeien buiten of binnen stonden.
De Maashorst
De weg die tussen onze stal en de percelen aan de andere kant ligt, is één van de toegangsroutes naar natuurgebied ‘De Maashorst’, het grootste natuurgebied van Brabant. Een mooi gebied, dat vanzelfsprekend toeristen trekt. Veel toeristen vonden die overstekende koeien prachtig en wachtten geduldig tot de laatste koe de weg overstak, om vervolgens hun weg naar het 100 meter verderop gelegen natuurgebied te vervolgen.
Ongeduldiger
In de laatste jaren voordat we de koeien op stal lieten, werden de passanten steeds ongeduldiger. Regelmatig lag het stroomdraad open, wanneer de koeien de weg nog niet over waren gestoken. Daarop deden we de koeien met twee personen buiten, zodat één persoon de weg kon ‘bewaken’. Voor sommige wielrenners was die zogenoemde bewaking niet genoeg. Zij gingen onder de draad door, slalommend tussen de koeien, en fietsten verder.
De druppel
Op een zondagochtend in 2005 wandelde mijn vader met de koeien wederom naar een perceel aan de andere kant van de weg. Wederom wielrenners, wederom ongeduldig, wederom wachtten zij niet. Opgestoken middelvingers waren het bedankje aan mijn vader voor het creëren van het weidelandschap met koeien. Voor mijn vader was op dat moment de maat vol. „Ik steek hier op mijn vrije zondag tijd in, de fabriek waardeert het niet en de passanten ook niet”, zei hij verontwaardigd. „Volgend jaar blijven de koeien binnen.”
Zo geschiedde. In 2006 bleven de koeien op stal. Daar zouden ze tot april 2017 blijven. Hoe dat beviel en waarom ze nu weer naar buiten gaan? Dat lees je in de volgende blog.
