Column: De schrik van de buurt

“Ja, ik had gelezen dat spinazie en aardappels een positieve uitwerking op elkaar hebben in de moestuin. Als buren. Dus heb ik maar spinazie tussen de aardappels gezaaid.” En de spinazie groeide inderdaad als een speer. We konden het niet af eten. Maar waar ik niet bij na had gedacht, was dat ik nu helemaal niet meer tussen de rijen aardappels door kon lopen. Wat, aangezien ik graag zonder gif wil telen, toch wel een grote noodzaak was om die irritante Colorado kevers van de planten af te plukken. Want, hoewel de Nederlanders die ons de aardappels cadeau hadden gedaan, gezegd hadden dat ze Colorado resistent waren, bleek dat dus niet het geval. Maar misschien kwam dat, omdat de kever gewoon (nog) niet bij hen in hun buurt in Nederland voorkomt? Onze zwager in Nederland heeft namelijk ook nog nooit last gehad van de Colorado kever in zijn aardappels. Terwijl ik ze hier op alles zie zitten dat maar enigszins groen is (zonnebloemen, onkruid). Of zelfs in kaal grind!

Kwart hectare

Maar gelukkig liep het dit jaar niet uit op een trauma, zoals jaren geleden toen ik mijn eerste (en meteen laatste) aardappelteelt-poping deed (en zelfs ’s nachts droomde van die dikke oranje rupsen). Ik zat er dit keer bovenop en toen die kleine rakkertjes verschenen, waren de kinderen en ik ’s morgens en ’s avonds steevast in de moestuin te vinden om ze uit te roeien. En drie weken en honderden kevers en rupsen verder, was ik blij dat ik maar een halve zak aardappels in de grond had gestopt en niet zoals onze buurvrouw een kwart hectare! Ja, die gaat er straks dan ook gewoon met rugspuit overheen. Hoewel ze dat dan wel gauw een keer mag doen, want toen ik vanmiddag langs de rand van ons erf liep, schrok ik me dood: de helft van haar planten was al aangevreten! Waarom ze nog niet gespoten heeft?! Ja, dat weet je hier toch nooit. Waarschijnlijk moet ze die spuit van iemand lenen. Of wachten tot er geld is om gif te kopen.

Paard en schoffel

Zo hoefde een andere buurman gelukkig niet te wachten op zijn loonstrookje om het onkruid te lijf te gaan: die ging vorige week gewoon met paard en schoffel over het land. Hetzelfde stukje land waar een paar dagen daarvoor een aantal van onze koeien in gedoken was, nadat ze ontsnapt waren door een tochtige koe die door het draadje heen was gelopen. Wat natuurlijk ’s nachts gebeurde. Gelukkig waren we er op tijd bij, voordat de hele kudde het op een lopen kon zetten (wat je hier écht niet wilt, met al die kleine akkertjes waar de mensen met zorg hun groentes op verbouwen). We konden in het donker echter niet zien of de koeien nog schade hadden aangericht. Maar toen ik onze buurman met zijn paard op het land bezig zag, begon hij niet over beschadigde planten. Dus gaan we er maar vanuit dat onze dames netjes tussen de rijen hebben doorgelopen.

Schapen in de maïs

Wat je overigens niet kunt zeggen van de schaapskudde op de heuvel, die we vanaf ons erf veel te goed in de gaten kunnen houden. Soms is het maar beter dat je het niet ziet. Als de herder de schapen naar een ander, onbebouwd, stuk leidt, gebeurt het regelmatig dat de schaapjes ‘eventjes’ afdwalen en zo drie rijen of meer van ons maisperceel meepakken. Weg plantjes. Weg opbrengst. En het heeft geen zin om er stennis over te schoppen of ermee naar de politie te gaan. Want welk bewijs heb je? En de herder in kwestie krijgt alleen een waarschuwing of een pietluttige boete.

Paniek

Ja, wie is dan de ergste schrik van de buurt? Die kleine kevertjes die er niet voor terugdeinzen om een veld met aardappels half kaal te vreten of die losbandige schapen die door hun herder niet in toom worden gehouden en zo de randen van onze percelen mais kunnen opeten en vertrappen? Of zijn het misschien wel onze eigen koeien? Die onze andere buurman van de week de stuipen op het lijf joegen, nadat we ze in een stuk pas ingezaaid gras/ gerst hadden gedaan, dat eindelijk hoog genoeg stond. Hij belde in paniek op, omdat hij dacht dat onze koeien uit de uitloop gebroken waren en op weg waren naar zijn tarwe. Dat zijn ze hier dan ook niet gewend, koeien in de wei. Ja, wat is dan erger? De buurvrouw zal vast zeggen ‘de eerste’. Want ieder voelt zijn eigen verlies natuurlijk het scherpst. En laten we eerlijk zijn. Misschien heeft ze wel gelijk. Want een halve hectare opbrengstderving op totaal 70 bunder, daar komen we ook wel overheen. Maar als bij de buren halverwege de winter de aardappelkelder leeg is…?

Suikerbieten tussen aardappels

"Maar wel grappig, die dubbele opbrengsten,” brengt onze vriend ons weer bij de aardappels terug. En dan vertelt hij het verhaal van een boer die in de beginjaren dat ze hier hulp deden, ook aan dubbele opbrengsten deed: tussen de aardappels teelde hij namelijk suikerbieten. En volgens onze vriend had die boer dat jaar de hoogste opbrengst van iedereen. Nou, dat belooft nog wat voor mijn kleine aardappelveldje. Misschien moet de buurvrouw volgend jaar ook maar aan mengteelt gaan doen. Als ze dan maar wel op tijd haar rugspuit geregeld heeft.