Column: Van de regen in de droogte

Er is veel veranderd in de jaren dat we hier boeren. We hebben een nieuwe stal gebouwd in 2014, met de mogelijkheid om er robots in te bouwen. Nadat deze verlengd is in 2019, hebben we hem nu verbreed voor de vierde robot. En is het tijd om afscheid te nemen van de oude melkput, die nog net functioneert.

De hekken gaan niet meer via een druk op de knop open, de melkstellen moeten nu met de hand afgenomen worden en voor de grap voorspelde ik dat we over een paar weken waarschijnlijk ouderwets met onze handen de melk eruit staan te trekken. De melkput… waar we tijd hadden voor gesprekken tijdens het gezellige gebrom en gepomp van de melkstellen. Waar we, bij het wegvallen van vacuüm, met lede ogen alle melkstellen één voor één onder de koe zagen vallen en we van voor af aan konden beginnen. Waar Koos wel eens met hoofdpijn inging, maar als hij klaar was zonder hoofdpijn er weer uit kwam, waar er tijd was voor mijmeringen, voor tot rust komen, voor nieuwe ideeën bedenken.

Maar ook waar we in moesten, als we niet meer konden, moesten oogsten, zaaien, kuil afdekken, versleten of ziek waren. Met de robots verder gaan is een heel ander proces. Het vraagt een ander management. Dat hebben we nu geprobeerd en het gaat goed. De koeien gaan er graag in, iets minder graag eruit en zo kennen we onze Jersey.

Kurkdroog

De kalveren zijn verhuisd naar de oude stal. Dat betekende ligboxen slopen, de vloer eruit hakken, nieuw beton, nieuwe hekken, nieuwe watervoorzieningen en een tweede ingang realiseren vanwege het uitmesten. Direct toen we daar mee klaar waren, konden we verder met het uitbreiden van de nieuwe stal en moet deze nieuwbouw gecombineerd worden met het voorjaarswerk.

Dat bouwen in het voorjaar een slecht idee is, dat kan iedere boer wel begrijpen. Het aanwezig moeten zijn op twee plekken tegelijk… Op dit moment is het zaaiwerk natuurlijk wel klaar, wat uitgesteld moest worden door de hoeveelheid regen, maar nu is het kurkdroog.

Voor beregenen heeft Koos echter absoluut geen tijd. De buurman benijdt Koos, grappig genoeg, voor het feit dat hij niet rond sleept met beregening en die constant moet oppassen (ze nemen wel eens hun eigen vreemde routes, ze mogen niet op de weg sproeien, misschien is de diesel op of is het tijd voor een nieuw perceel).

Maar Koos zoekt werkelijk zijn reden tot geruststelling bij de -jawel- molshopen. Want die zijn vochtig… Dus het gaat misschien nog wel. Alhoewel hij gisteren toch hardop concluderen moest dat de grond toch echt nat moest zijn om de plantjes te kunnen laten groeien. Die conclusie had hij vast al wel eerder gesteld, maar toen mocht die niet hardop gezegd worden.

Nu zijn we bijna klaar met de voorbereidingen voor de hokken van de robots (de derde robot staat halverwege de stal en komt, samen met de nieuwe vierde, vooraan in de stal op dezelfde lijn als de andere twee) en komt er bijna tijd voor ´ademhalen´. Die dus opgevuld gaat worden met beregenen.

Oud materiaal

Zoals altijd met het werken met oud materiaal, word beregenen weer even spannend. De laatste vier jaren hebben we geen beregeningsmateriaal gebruikt. Nu moeten we gaan ontdekken of die oeroude motor nog steeds wil draaien, of de haspels nog steeds verrijdbaar en afrolbaar zijn en of we plaatselijke waterfonteinen gaan krijgen, zodra het water erdoor zal stromen.

Koos is voor de zekerheid alvast gaan zoeken naar een nieuwe motor, want dat lijkt hem het meest onwaarschijnlijke dat die het nog doet… Ik kijk er anders tegen aan. Zo´n ding wordt niet zo oud als hij mankementen heeft… Dus we hopen er vooreerst maar het beste van.