Veehouder lost gladheid mijnbandvloer op
Vier jaar geleden liet Piet Lekkerkerker uit Giekerk in zijn melkveestal een rubbervloer aanleggen van oude transportbanden uit de mijnbouw. Het beviel in veel opzichten, maar bleek wel veel te glad. Uit frustratie gooide hij het rubber er twee jaar geleden weer uit en liet zijn koeien op de dichte betonvloer lopen. „Ik heb overal gezocht naar een oplossing en bij verschillende veehouders gekeken die hadden geprobeerd om het op ruwen. Maar het was nergens goed gelukt.”
Toch liet het hem niet los en startte hij, samen met collega en techniek-liefhebber Herman Ebbers uit Dedemsvaart, experimenten met verschillende slijpschijven, messen en machines.
Machine
Twee maanden geleden leek de juiste vorm te zijn gevonden, en werd het rubber opnieuw in de stal voor 140 melkkoeien aangebracht. Het bevalt nu uitstekend, vertelt Lekkerkerker. „Ze lopen, vechten en rennen alsof ze in de wei zijn.” Hij maakte een filmpje van de dieren op de nieuwe vloer, dat hier te vinden is.
Over de werking van hun nieuwe machine wil hij nog weinig kwijt. Wel vertelt hij dat van de verschillende patronen die ze probeerden, de ruit het meest effectief blijkt. „Het rubber kan nu goed worden ingedrukt, omdat het bij de sleuven aan alle kanten kan uitzetten. Daardoor wordt het bij het lopen als het ware zacht.”
Mijnbanden
De mijnbanden die voor stalvloeren worden gebruikt, zijn afgekeurde rubberen transportbanden uit de mijnbouwsector van zo’n 25 meter lang, 2 a 3 meterbreed en 3 a 4 centimeter dik. In de onderste centimeter zijn tientallen staalkabels verwerkt, wat het materiaal erg sterk maakt. Door het gewicht kunnen de banden zonder extra bevestiging op de vloer worden gelegd, vertelt Lekkerkerker. Het voordeel ten opzichte van een gangbare rubberen vloer is met name de prijs, die hij op de helft schat. De veehouders willen met hun machine ‘de boer op’, onder de naam Cowrubber. Hoeveel het opruwen zal kosten, kunnen ze nog niet zeggen. Maar duur zal het niet worden, verzekert hij. Meer informatie: www.cowrubber.nl
Tekst: José Bongen
Beeld: Ellen Meinen