Column: Problemen met water, effectieve lockdown en nieuwe kansen in Nieuw-Zeeland

In september begon ik dit bedrijf, voor mij het derde bedrijf, in Darfield te managen. Onze 1.400 koeien hebben een rantsoen bestaande uit 90 procent weidegras met ongeveer 10 procent gerst. Dit proberen we het hele jaar vol te houden. Dit ging niet helemaal zoals gepland. Water is in Nieuw-Zeeland heel vaak de beperkende factor. Als je niet kunt irrigeren groeit er ook geen gras. We zijn aangesloten bij een ‘watersceme’. Hier wordt water vanuit de bergen opgevangen in enorme waterreservoirs en meren. Hieruit pompen ze gedurende het hele jaar water richting alle aangesloten vee en akkerbouwbedrijven. Maar op een gegeven moment ging het mis. Tijdens een overstroming kwamen alle inlaten van de pompcentrales dicht te zitten met meegesleurde bomen. Daar bovenop veranderde de ligging van de rivier. Dit kan namelijk na elke flinke regenbui gebeuren. Er stroomde dus geen water meer langs de inlaten. Het heeft ongeveer twee weken geduurd voordat dit opgelost was.

Door de harde wind droogde ons land snel uit en voerden we op een gegeven moment nog maar 5 kilo drogestof gras per koe per dag, in de plaats van 18 kilo droge stof. We reden dagenlang met de voerwagen af en aan om de koeien genoeg kuilgras te voeren. Dit heeft tot op heden nog steeds een effect op de bedrijfsvoering. Zo heeft er niet zoveel gras kunnen groeien als normaal. Dit is terug te zien in de matige productie en conditie van de koeien.

Eén keer per dag melken

Verder liep alles redelijk op rolletjes. Van de koeien hebben we 83 procent drachtig gekregen dit jaar. Dit is iets minder dan waar we op gehoopt hadden. Het voertekort heeft hierop zeker invloed gehad. Sinds twee weken melken we alle koeien één keer per dag in plaats van twee. Door deze drukverlaging hopen we de koeien in een betere conditie te krijgen en besparen we op personeel. We hebben normaliter twee ‘backpackers’ die zes van de acht dagen melken. Omdat we deze mensen niet meer nodig zijn, melkt het vaste personeel weer zelf. Ik moet zeggen dat ik best ‘roestig’ was na een half jaar niet meer gemolken te hebben.

Met een aantal vrienden zijn we in Southland geweest waar een regio getroffen was door overstromingen. Op veel bedrijven zijn afrasteringen compleet weggespoeld. Gelukkig kon al het vee op tijd naar hogere grond gebracht worden. We zijn hier een week aan het afrasteren geweest. Heel leuk om iets voor collega’s te kunnen doen.

Vertrekken

Eind januari kregen we een mededeling: „Jullie verliezen allemaal je baan per 31 mei.” Dat was voor al het personeel hier een grote shock. Niemand had de intentie te vertrekken aan het eind van het seizoen. De contractmilker (mijn baas) had te horen gekregen dat zijn contract met een seizoen werd ingekort door privéomstandigheden bij de eigenaren van de boerderij. Hoewel niemand iets te verwijten valt, is het voor al het personeel ontzettend vervelend. Ik was hier net gesetteld en had door hoe alles op de boerderij werkt. En dan mag je weer vertrekken. De moraal is hierdoor tot op een dieptepunt gedaald. Zonder doel of perspectief worden de kantjes er afgelopen. Het kost mij heel veel energie om iedereen aan het werk en bij de les te houden. De koeien zijn voor mij altijd prioriteit nummer één geweest en ik vind dat de koeien niet mogen lijden onder dergelijke omstandigheden en dat je daar altijd goed voor moet blijven zorgen.

Nieuwe baan

Gelukkig heb ik een nieuwe baan gevonden waar ik per 1 juni kan beginnen. Op deze boerderij mag ik 800 koeien managen en het is slechts tien kilometer van mijn huidige werkplek. De eigenaren zijn erg positief. Ik heb er veel zin in om deze uitdaging op te pakken. Dit wordt de derde keer verhuizen in een jaar. Dus ik hoop dat dit het einde is van een hectisch jaar.

Coronavirus

De ingangsdatum is door het coronavirus niet helemaal zeker. In de hele wereld is het een issue en ook hier hebben wij er last van. Nieuw-Zeeland heeft gekozen voor een complete lockdown. Alle winkels en niet noodzakelijke bedrijven zijn gesloten. Alleen de supermarkten, apotheken en bedrijven die van levensbelang zijn, zijn open. Mijn broer en zijn vriendin zijn hier op vakantie, en zitten opgesloten in en rond mijn huis. Natuurlijk is het heel jammer voor hen, maar ze zitten in ieder geval in een huis en niet vast in een tentje op een camping of parkeerplaats zoals menig vakantieganger. Ik heb enorm veel geluk dat ik niet altijd alleen zit. Zelfs ‘tracks’ lopen in de natuur word hier ten strengste afgeraden. Gelukkig hebben deze maatregelen een positief effect op het aantal zieken. Tot nu toe is er één dode te betreuren door het virus en sinds een paar dagen zijn er officieel meer mensen genezen dan dat er besmet worden.

Ik hoop dat het virus snel over is en ik kijk erg uit naar nieuwe kansen en uitdagingen die voor mij liggen.