Blog: Veel kalk in het rantsoen en de gevolgen…

Na aankomst bleek meteen al het één en ander niet op orde. We molken 600 koeien in een 60 stands carousel, wat normaal gesproken ongeveer 1,5 tot 2 uur zou moeten duren. Dit kostte 3,5 tot 4 uur. Bij bijna de helft van de koeien stond de automatische afname uit, wat naast een uur extra melken ook voor veel speenproblemen zorgde. Onderhoud was ook iets waar ze nauwelijks van hadden gehoord. Ik kan er wel een paar A4-tjes over volschrijven, maar dat leest ook niet lekker weg.

Het kwam tot een punt waarbij we een paar koeien met melkziekte hadden en de eigenaar vond dat alle koeien 1,2 kilo kalk in hun rantsoen moesten hebben. Per koe. Ze hielden mij buiten alle beslissingen rondom voeding, terwijl de koeien in productie daalden en de gezondheid achteruit ging. Ik heb één van de mede-eigenaren advies gegeven, omdat de situatie totaal uit de hand liep. Dit viel niet in goede aarde bij degene die het bedrijf runde. Dit resulteerde in mijn vertrek.

Bijslapen

Na drie maand veel stress en geen vrije dagen, viel er enorm veel van mijn schouders af. Eindelijk bijslapen was een must. En wat dan nu? Geen werk, en een visum die gelinkt is aan dit bedrijf... Eerst maar even vakantie vieren. Op naar het Noordereiland. Op naar mijn neef Albert die daar zijn eerste seizoen als contractmilker is begonnen. Ook mijn oom en tante en mijn andere neef wonen daar in de buurt. Lekker een weekje vissen, beetje helpen op de boerderij en oude kennisen opzoeken.

Het verschil tussen de Wairarapa, in het zuiden van het Noordereiland, en Canterbury is gigantisch. Een gemiddeld bedrijf houdt ongeveer 300 koeien. De bedrijven hebben een veel natuurlijker ligging; beekjes en bossen liggen verspreid over de bedrijven. Veel bewerkelijker maar ook veel leuker. Albert melkt ongeveer 280 koeien. Puur op gras. Dus zomers en winters 100 procent weidegang. Hij heeft één medewerker. Dit geeft hem de ruimte om ook zelf af en toe vrij te zijn. Er zijn boeren die dit alleen doen. Dit is praktisch gezien het maximale wat één persoon aan kan wat arbeid betreft.
Het mooie is dat je hier alle activiteiten op een bedrijf zelf doet, of betrokken bij bent. Net zoals we dat in Nederland ook gewend zijn. In tegenstelling met de grotere bedrijven waar ik heb gewerkt, waar je meer vaste taken hebt.

Nieuwe baan

Maar hoe nu verder? Ik kan niet vakantie blijven vieren. Ik liep kort na mijn ontslag een oud rugby teamgenoot ‘tegen het lijf’ die ook contractmilker is. Hij had mij uitgenodigd voor een sollicitatie gesprek. Hierop ben ik ingegaan. Na ook gesprekken te hebben gehad met aanbiedingen in Southland en de West Coast, heb ik besloten om voor hem te gaan werken. Ik mag daar 1.400 koeien gaan managen. Ik ben weer helemaal uitgerust en heb weer zin om aan het werk te gaan. Twee personeelsleden die voor mij werkten vertrekken ook uit Mayfield. Ik heb ze aan werk geholpen op mijn vorige bedrijf in Darfield. Mijn nieuwe baan ligt hier ongeveer drie kilometer bij vandaan. Mooi om contact te houden.

Mijn vorige blog sloot ik af met, ik zal de volgende keer vertellen hoe het mij op mijn nieuwe bedrijf vergaat, dit stukje kan ik zo kopiëren. Het begint eindelijk lente te worden en het inseminieren staat voor de deur, dus weer een drukke tijd voor de boeg.