Anke Wismans reageert op aanval op melkveestapel

Zaterdagmiddag berichtte Omroep Brabant dat een 25-jarige man van Irakese komaf uit Noordeloos de bedrading uit de wei van de familie Wismans had gehaald. De koeien liepen daardoor in een stuk land dat net was ingezaaid. Alhoewel het nog afwachten is wat de uiteindelijke schade zal zijn, heeft de politie bevestigd dat er koeien kreupel liepen. Een dag later berichtte de omroep dat de man niet zei te weten waarom hij zijn daad had begaan. Het zou een spontane actie zijn geweest, aldus de man die zaterdagmiddag om half zes weer is vrijgelaten. Volgens de berichtgeving gaf hij tevens aan dat hij bereid was de schade te vergoeden.

‘Helemaal niet verward’

„Wij hebben niks van een vergoeding gehoord en de man kwam op ons ook helemaal niet verward over”, reageert veehoudster Anke Wismans. „Hij reed in een dure auto en had een gevarendriehoek bij zijn auto geplaatst. Hij wist heel goed waar hij mee bezig was. Hij was kalm en beheerst en gaf adequaat antwoord, alleen kon hij op het waarom van zijn actie geen antwoord geven. Hij betoonde ook geen enkele spijt.” De man had volgens de boerin twee keer honderd meter draad weggehaald. „We zagen de koeien rennen. Mijn moeder zag de man lopen, waarna ik er als een dolle heen ben gerend.”

‘Ik voel heel m’n lijf trillen’

Anke Wismans, aan wier bedrijf vakblad Melkvee in 2016 nog een bedrijfsreportage wijdde, beschrijft hieronder in haar eigen woorden wat de aanval op haar melkveestapel voor haar betekent:

Ik voel dat elke vezel in mijn lijf klaar is voor de aanval. Woede, wanhoop, angst. Allerlei emoties schieten door mijn lijf, terwijl ik schreeuw naar de man die net 200 meter draad doelgericht uit ons perceel heeft verwijderd. Hij kijkt me recht aan, rustig, beheerst. Terwijl we oog in oog staan, bel ik het alarmnummer. Wanneer ik ophang en wanhopig hoop dat de politie snel ter plekke zal zijn, blijft de man mij minachtend met een dode blik in zijn ogen aankijken. Achter de enige overgebleven draad in het perceel lopen onze jonge koeien. Wij staan hier vlak naast. Hij wijst naar de afrastering en vraagt: „Zal ik deze paal ook nog weg halen? Dit hoort zo niet.” Buiten mezelf schreeuw ik dat ik hem aanvlieg als hij ook maar een stap zet. Ik voel heel m’n lijf trillen, ik merk dat ik de man taxeer: ‘Hij is niet zo groot, mager... die moét ik aankunnen, HET MOET, laat de politie snel komen, maar als ze er niet op tijd zijn dan MOET ik mijn dieren redden!!' Voor de rest is mijn hoofd eng leeg. De tijd lijkt stil te staan.

Dan zie ik vanuit m’n ooghoeken m’n broer aan komen rennen, ik ben opgelucht en bang tegelijk. Ik wil niet dat mijn broer zichzelf in gevaar brengt. Als wij die man met geweld tegenhouden, vertrouw ik niet op een eerlijke rechter. Bijna tegelijk zie ik motoren van de politie langs het perceel stoppen.

Ik heb het gered… Er is hulp... Het trillen wordt erger en ik zak op de grond. Wat bezielt die man?? Beseft hij wel wat hij ons aandoet? Waarom, waarom, waarom??

Wat als ik niet op tijd was geweest? De jonge koeien kunnen nog veel gekker doen dan de melkkoeien. Wat als die wél op de snelweg waren beland?! Wat als de man mij wat aan had gedaan? Ik ben verdomme moeder en ik neem zo'n risico?? Alle emoties en gedachtes verteren mij.

Dit verhaal gaat niet over wie die man was. Een dierenactivist, een verwarde man geïnspireerd door praktijken van dierenactivisten of alleen een verwarde man. Het doet er niet toe, de kans is ook groot dat we hier nooit achter gaan komen. Dit verhaal gaat over de constante angst dát er iets kan gebeuren. Want er is een stroming in de maatschappij aan het ontstaan, waardoor je je vogelvrij voelt als boer in Nederland. Als zoiets gebeurt, tast het je meest diepe gevoel van veiligheid aan. Want wat als hij alleen verward was? Dan stond hij na een paar uur verward en al gewoon weer op straat…