Hogan uit zorgen over knelgevallen Nederland

Dit zei Hogan in reactie op een bezoek van vijf Nederlandse boerinnen, die naar Brussel waren afgereisd met een map vol brieven. Deze brieven lezen stuk voor stuk als noodkreten: melkveehoudsters die door de fosfaatwetgeving in de knel zijn gekomen en niet meer weten hoe ze verder moeten. De brieven komen uit alle delen van het land. CDA-Europarlementariër Annie Schreijer-Pierik ontving de boerinnen in Brussel en vergezelde de groep naar Hogan.

Danielle Hekman is initiatiefneemster van de brievenactie. Ze voelde zich machteloos en niet gehoord. Het bedrijf van Danielle en haar man is een paar jaar geleden verplaatst voor natuur. Deze verplaatsing heeft er voor gezorgd dat op de peildatum van 2 juli 2015 de stal niet vol was. De melkveehoudster heeft al heel wat brieven en emails verstuurd over de situatie. De Hekmans vallen buiten de boot en op meer steun dan medeleven hoeven ze niet te rekenen. Niet van politici, niet van het ministerie en ook niet van de belangenbehartigers.

Oproep op Facebook

„Weten ze daar in Brussel wel wat er hier allemaal gebeurt?” Vroeg Hekman zich af. En ze besloot een oproep te plaatsen op Facebook in een ‘boerinnengroep’. Hekman riep de boerinnen op om hun verhaal op papier te zetten, zodat zij de verhalen zelf naar Brussel kon brengen. Met hulp van vertalers, die belangeloos meededen, werden de brieven omgezet in keurig Engels. De reis en het verblijf in Brussel kreeg ze gesponsord.

Een aantal brieven geeft inzicht in de wanhopige situatie waarin de boerinnen zitten. Vaak zijn ze achtervolgd door pech, een robot die niet goed werkte, dierziekten, ziekte van de boer of de boerin en langlopende vergunningprocedures door inspraak van groeperingen of buren. En toch zijn ze niet bestempeld als knelgeval. „Do we have a future” vraagt een boerin aan het begin van haar brief. Een ander sluit af met; „Is there any future for our beautiful family business?” Vragen waarop Phil Hogan geen antwoord kan geven. De Nederlandse fosfaatwetgeving ligt buiten zijn verantwoordelijkheid. Wel uitte hij zijn zorgen over de situatie in Nederland.

Grote zak met geld

Annie Schreijer-Pierik begrijpt nog steeds niet waarom er niet meer is gedaan om knelgevallen te helpen. Toen zij kamerlid was, was er sprake van een grote krimp in de varkenshouderij. „Ik kreeg een grote zak met geld om de knelgevallen te helpen”. Zo hoort het ook vindt ze, er zijn altijd mensen de dupe van beleidswijzigingen, als dat buiten proportioneel is, moet de overheid bijspringen.

Ook in andere landen

De directe aanleiding voor de brieven is de fosfaatwetgeving, maar in de brieven valt op dat het vooral de continue wijzigende wetgeving, het gebrek aan gelijk speelveld en de negatieve houding naar de landbouw is die de boerinnen parten speelt. Op uitnodiging van Annie Schreijer-Pierik mochten de boerinnen de bijeenkomst van de Landbouwcommissie bijwonen. Tijdens deze bijeenkomst viel het op dat boeren in andere landen van dezelfde problemen last hebben als wij in Nederland. Dat stemde de boerinnen wat gerust: “we staan niet alleen”, constateerden ze.