Column: ‘Het is de bedoeling dat ondernemers ‘ganzen-luwe-gewassen’ gaan telen. Wie bedenkt zoiets?’

Omdat de afspraak is dat we nooit alleen op werkbezoek gaan, neem ik iemand vanuit de fractie mee. Aangekomen op het bedrijf kijken we eerst even rond. Leuke locatie in een voor mij andere regio. Eén ding hebben we gemeen: de ganzenoverlast. Tijdens de rit ernaar toe zie je alle akkers vol met ganzen zitten. In de provincie is dat een mega-probleem. Niet alleen qua voedselverspilling, maar ook qua financiële schade. De bedragen nemen enorm toe. In Noord-Holland staat de gans op 1 en de houtduif op plek 2 qua schade-uitkeringen.

Nog groter zijn de problemen in de buurt van Schiphol. Je moet er toch niet aan denken dat een vliegtuig vol met mensen naar beneden stort, omdat er een gans in de motor vliegt. De ondernemer begint te vertellen. „We hebben op dit moment nog een convenant in onze regio. Het convenant schrijft voor dat we de tarwe mogen oogsten, maar dat het stro binnen 24 uur moet zijn ondergewerkt.” Mijn eerste reactie is, wel zonde van dat mooie stro, maar veiligheid is ook belangrijk.

De betreffende bedrijven krijgen geheel terecht een vergoeding per hectare voor deze inkomstenderving. Maar wat blijkt, het convenant loopt eind dit jaar af. De betrokken partijen werken momenteel aan een nieuw convenant. Daarbij is het de bedoeling dat de ondernemers ‘ganzen-luwe-gewassen’ gaan telen. Wie bedenkt zoiets? Waarschijnlijk iemand achter een bureau met theoretische onderbouwing, want een gans eet immers alles en wat de gans niet eet, daar kan je als agrarisch ondernemer ook niks mee. In ieder geval geen geld mee verdienen.

Ondertussen zijn de ondernemers geïnformeerd over het nieuwe convenant, maar er is geen animo voor. Ik vind dit niet gek. Immers, als je iets nieuws van een gewas of nevenactiviteit wil oppakken op je bedrijf dan ga je eerst de afzet, financiën en haalbaarheid onderzoeken. Als dan blijkt dat er vanuit de markt geen vraag is naar deze ‘ganzen-luwe-producten’, dan ga je daar niet in investeren. De schoorsteen moet wel blijven roken. Maar het verhaal is nog niet klaar. De geluiden gaan op dat het telen van ganzen-luwe-producten’ verplicht gaat worden, maar wel zonder financiële vergoeding. Gelukkig hebben wij een lijntje met het ministerie van I&W in Den Haag, om dit verder onder de aandacht te brengen.

Thuis aangekomen word ik tijdens de lunch gebeld. Onze dochter die toevallig ook thuis zit, zegt stilletjes tegen mijn man: „Het is toch reces.” Maar mijn man kan mijn gedachten raden. Ook tijdens het reces sta je voor vragen van inwoners altijd ‘aan’. Tenminste je moeder wel. Stiekem moet ik er wel om lachen. Ik praat nog wat door en na het gesprek ben ik heel blij dat ik deze mevrouw heb kunnen helpen. Tot slot krijg ik ook nog een compliment. Mevrouw vindt het heel fijn dat ik de moeite heb genomen om met haar in contact te komen. Iets wat voor mij een vanzelfsprekendheid is, ervaart deze mevrouw als iets bijzonders. En dat zet mij verder aan het denken. Politiek staat daar toch voor aan de lat? Dat is toch de gekozen stem van het volk? Luisteren naar je achterban en vooral in gesprek gaan met en opkomen voor. Ook al ben je het niet altijd eens met elkaar. Gelukkig kan dat nog in Nederland.

Alhoewel, … op sociaal media kunnen sommige mensen compleet losgaan met allemaal bijzondere woorden en termen die hun boodschap kracht bij moeten zetten. En dat allemaal om jou te overtuigen dat je op het verkeerde spoor zit en echt anders moet gaan denken of eten. Zeg dan gewoon, ik ben het niet met je eens. Keuzevrijheid is een groot goed. Datzelfde geld voor geloof of wel of geen vlees/vis eten. Ik eet wel vlees en vis en gebruik dagelijks roomboter. Iedereen mag dat zelf weten. Ik dring het niemand op. Er is nog veel werk te verrichten. En in de politiek doen wij ons best om de kloof tussen de politiek en inwoners te verkleinen.

Over Ingrid de Sain

Ingrid de Sain melkveehoudster in Schellinkhout. Schrijft op persoonlijke titel en is ook fractievoorzitter BBB Noord-Holland.